اطلاع رسانی  بی نظیر از کتاب تئاتر +۱۰

کتاب «تئاتر+۱۰» با زحمات و رنج و نیز با هزینه بسیاری منتشر شد. کتابی که نزدیک به دو سال وقت مرا گرفت. بالاخره چاپ شد و  مورد استقبال هنرمندان تئاتر شهرم هم قرار گرفت. آنچه برایم جالب بود  نگاه های مختلف برخی از مدیران هنری ُ فرهنگی مشهدی بود که هرکدام ازدیدی از کنار این اثر گذشتند.

جا دارد از هادی مظفری عزیز مدیر امور هنری شهرداری مشهد به خاطر حمایتی که از این کتاب داشت تشکر کنم.

بهرحال این کتاب چاپ شده است و خوشبختانه مانند دیگر کتاب هایم مورد اقبال همکاران مطبوعاتی و رسانه ای ام قرار گرفت. رسانه هایی چون خبرگزاری فارس - سایت ایران تئاتر( هم در بخش اخبار شهرستان ها و هم در بخش اخبار ملی)ـ خبرگزاری ایسناـ خبرگزاری کتاب ایران- کتاب سوم- نسیم آنلاین-سایت با خانوادهـ روزنامه شهرآراُ - روزنامه خراسان-  روزنامه سراسری نور خوزستان- پایگاه خبری سبد نیوز و بسیاری از وبلاگ های کشوری در طی دو روز گذشته انعکاس داده اند.

دارم کم کم به این باور می رسم که هنرمند شهرستانی در شهرش غریب تر است.

  کتاب ”تئاتر +10” در مشهد منتشر شد

کتاب "تئاتر +10"نوشته "سید جواد اشگذری"به مناسبت جشن اردیبهشت تئاتر کشور منتشر شد.

به گزارش سایت ایران تئاتر، نویسنده این کتاب گفت: «"تئاتر +10" شامل10 گفت‌وگوی تخصصی در 10 زمینه تئاتر با 10 چهره فرهیخته هنرهای نمایشی کشور و جهان است.»

سید جواد اشکذری نویسنده این کتاب افزود: «در این اثر با عزت ا... انتظامی درباره بازیگری تئاتر، با علی نصیریان درباره مخاطب و مخاطب‌پذیری در تئاتر، با دکتر جابر عناصری درباره تعزیه، با دکتر فرشید ابراهیمیان درباره تئاتر شهرستان و با حسین مسافرآستانه درباره کارایی انجمن هنرهای نمایشی کشور گفت‌وگو شده است.»

عضو انجمن نویسندگان تئاتر در ادامه به بخشی دیگر از مضامین این کتاب اشاره کرد و گفت: «در کتاب "تئاتر+10" در زمینه‌هایی چون تاثیر انقلاب اسلامی بر تئاتر کشور با رضا صابری، کارگردانی تئاتر با محمد رحمانیان، دیالوگ‌ و نقش آن در ساختار درام با محمد چرم‌شیر، نقد و نقدپذیری در تئاتر با دکتر مهرداد رایانی مخصوص و نقش حرکت و موسیقی در تئاتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.»

وی افزود: «"تئاتر+10" بر این اساس شکل گرفته که در مسیر چند جلدی خود، با گفت‌وگو (یکی از قالب‌های ژورنالیستی) ضمن پرهیز از زیاده‌گویی، با ترکیبی از سئوالات تخصصی و تازه به طرح نظرات بکرتری برسد.»

اشکذری با اشاره به دغدغه‌هایش در دو عرصه تئاتر و مطبوعات گفت: «امیدوارم این گام بتواند به مثابه پل ارتباطی میان دو رسانه تاثیرگذار باشد.»

وی در پایان خاطرنشان کرد: «این کتاب تلاش دو ساله من است و تمام تلاشم را کردم تا به روز جهانی تئاتر امسال برسد.»

این کتاب با شمارگان دو هزار جلد، به همت انتشارات شاملو با حمایت مدیریت امور هنری شهرداری مشهد منتشر شده است.

اجراي نمايش «راه رفتن در مه» در حوزه هنري خراسان رضوي

نمايش «راه رفتن در مه» به نويسندگي فارس باقري و كارگرداني حامد دائمي در چهارشنبه 21/ارديبهشت ماه (ساعت 17.30) در  برنامه پاتوق هنرمندان تئاتر حوزه هنري خراسان رضوي اجرا مي‌شود.

در اين نمايش كه داراي مضموني اجتماعي است و از خودبيگاني انسان را بازگو مي‌كند، حسن سلطاني، حسن برزنوني و حامد دائمي بازي مي‌كنند و طراحي صحنه آن را مصطفي محمودي انجام داده است.

نمايش «حفره روباه» اين هفته در مشهد اجرا مي‌شود؛

«حفره روباه» روايتي از سرخوردگي افراد

و فرار آن‌ها از تنش‌هاي اجتماعي است

نويسنده و كارگردان نمايش «حفره روباره» گفت: اين نمايش روايتي متفاوت از سرخوردگي‌هاي اجتماعي و فرار از تنش‌هاي اجتماعي افراد است.

حامد امان‌پور قرايي با اشاره به موضوع نمايش «حفره روباره»، اظهار داشت: اين نمايش روايت و برداشتي شخصي از تنش‌ها و معضلات رفتاري اجتماع و تاثيراتي كه اين مسائل بر روح و روان افراد دارد، است.

وي افزود: شخصيت‌هاي اين نمايش دچار جهان اثيري هستند و در زندگي واقعي با رؤياهايشان درگير مي‌شوند و به نوعي تمام شخصيت‌ها بين دو جهان رؤيا و واقعيت در رفت و آمدند.

نويسنده و كارگردان نمايش «حفره روباره» درباره دليل نامگذاري اين نمايش به نام «حفره روباره» توضيح داد: حفره روباه در دوران جنگ جهاني اول درست شد، آن زمان موج انفجار براي سربازها بسيار مخرب‌تر از خود انفجار بود و براي جلوگيري از اين موضوع چاله‌هايي در ميدان جنگ كنده مي‌شد كه به پس از انفجارهاي شديد سربازها به درون اين چاله‌ها مي‌پريدند و از موج انفجار در امان بودند.

وي با بيان اينكه افراد در جامعه امروز هم در تنش‌هاي اجتماعي به دنبال چاله روباه مي‌گردند، ادامه داد: در جامعه امروز وقتي افراد نمي‌توانند با هم و با رفتار اجتماعي ارتباط برقرار كنند، به حفره روباه وجود خود پناه مي‌برند كه اين موضوع در نهايت موجب سرخوردگي اجتماعي اين اشخاص مي‌شود.

امان‌پور قرايي اضافه كرد: من با نشان دادن معضلات اجتماعي از اين نگاه سعي كرده‌ام به اين موضوع اشاره كنم كه جنگ حتما نبايد با سلاح و جمعيت زياد باشد و حتي يك شخص با خودش هم مي‌تواند در جنگ باشد و از مشكلات رفتاري و اجتماعي عذاب بكشد.

وي سبك نمايشنامه «حفره روباره» را رئاليستي عنوان كرد و بيان كرد: در اجراي نمايش سعي كرده‌ام از اجراي رئاليستي فراتر روم و به نوعي به يك فراواقعيت برسم.

نويسنده و كارگردان نمايش «حفره روباره» درباره عوامل اين نمايش گفت: بازيگران اين نمايش آرش تبريزي، صحرا رمضانيان و سعيد صادقي، دستيار كارگردان توحيد واسعي، طراح صحنه امين فاضلي، آهنگساز حميد حاتمي‌نژاد، طراح گريم سميه ارقبايي، طراح پوستر و بروشور رضا باباجاني، طراح لباس صحرا رمضانيان و طراح نور توحيد واسعي مي‌باشند.

لازم به ذكر است، نمايش «حفره روباره» از سري نمايش‌هاي طرح اجراهاي عمومي «تئاتر براي مردم» تا روز 22 ارديبهشت‌ماه هر روز ساعت 20 در سالن نمايش مجتمع امام رضا(ع) واقع در پارك ملت مشهد مقدس برگزار مي‌شود و علاقه‌مندان و هنردوستان مي‌توانند جهت تهيه بليط نمايش به محل سالن مراجعه كنند.

 مهلت پايان يافت بدون اينكه...

نگاهي به داشته‌هاي سخت‌افزاري هنر مشهد

قسمت دوم؛ مجتمع فرهنگي هنري شهيد هشمي‌نژاد

تاريخ هنر اين شهر گواه آن است كه امكانات سخت‌افزاري مناسب، در بالا بردن آمار مخاطب بسيار موثر بوده و هست. مثال مهم - هرچند تكراري و كليشه‌اي- مي‌تواند روايت تالار تئاتر هلال ‌احمر باشد و صف‌‌هاي طولاني‌اش، كه زماني پايگاه تئاتر مشهد به‌شمار مي‌آمد و اما به دلايلي - كه در آينده به آن خواهيم پرداخت- به فراموشي سپرده شد و مرکزیت تئاتر از اواخر دهه 70 به مدت 10سال به مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد واگذار شد، و اكنون پايگاه تئاتر مشهد در جايي ديگر است.

هرچند شهر رو به گسترش است و جمعيت آن افزايش روزافزوني دارد، امكانات سخت‌افزاري تئاتر مشهد رو به كاهش است. به همین بهانه، قسمت دوم گزارش سريالي‎مان پيرامون داشته‌هاي سخت‎افزاري هنر مشهد را به كنكاشي درباره گذشته، حال و آينده مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد اختصاص داده‌ايم.

گذشته؛ از انباری تا آمفی‌تئاتر

سال‌هاي ابتدايي دهه‌70، اوج اجراهاي نمايش‌هاي خياباني در سطح شهر مشهد بود. شايد يكي از دلايل به‌جريان افتادن تئاتر خياباني و رونق يافتن آن، كمبودهايي بود كه تئاتر آن زمان مشهد، از آن رنج مي‌برد.

مديركل فرهنگ و ارشاد اسلامي وقت، در شبي - يك ساعت مانده به بامداد- استاندار خراسان را به ديدن يكي از همين اجراهاي نمايش خياباني در خيابان طلاب دعوت مي‌كند.

عبدا... كوه‌پايه‌اي از مديركل وقت، درباره فلسفه اين‌گونه اجراها سئوال مي‌كند و جواد آرين‌منش، فرصت را غنيمت ‌شمرده و يكي از دلايل اجراي نمايش خياباني را نبود سالن تئاتر و كمبود امكانات سخت‌افزاري در تئاتر مشهد عنوان می‎کند.

استاندار براي رفع اين معضل از مدير مهم‎ترين اداره فرهنگي و هنري زيرمجموعه‌اش، طرح و پيشنهاد مي‌خواهد و جواد آرين‌منش که تا آن زمان نشان داده بود علاقه ‌بسيار زيادي به افزايش امكانات سخت‌افزاري هنر مشهد دارد، زمين و آمفي‌تئاتر نيمه‌تمام كنار آسايشگاه جذامي‌ها را به او نشان مي‌دهد؛يك ساختمان سيماني استوانه‌اي كه آرين‌منش سال‌ها در ذهنش آن را یک مجتمع فرهنگي هنري زيبا تداعی می‎کرده است. آمفي‌تئاتري كه سنگ بناي آن در سال 1355 گذاشته شده و قرار بوده براي پركردن اوقات فراغت بيماران جذامي - كه در جامعه امكان تحرك زيادی را نداشته‌اند - احداث شود اما تا آن زمان، يعني درسال 1375، به يك انباري تبديل شده است. استاندار وقت با ديدن انباري و يك پروژه رهاشده از يك طرف و به دليل نگراني‌اش از وضعيت تئاتر مشهد از طرفي ديگر، دستور نشستي با حضور مديران بهداشت و درمان آن زمان را مي‌دهد.

در آن‌ نشست كه استاندار و مديركل فرهنگ و ارشاد اسلامي و مسئولان بهداشت و درمان استان، به‌عنوان طرفين قرارداد حضور داشتند، تفاهم‌نامه‌اي پیرامون ساخت مجتمع فرهنگي هنري توسط اداره كل فرهنگ و ارشاد امضا مي‌گردد و اين اداره طبق اين تفاهم‌نامه موظف ‌مي‌شود تا طي چند سال، اين مجتمع فرهنگي هنري را بسازد و نامش را نیز شهيد هاشمي‌نژاد بگذارد. اما اين تمام داستان نبود؛ نكته جالب توجهي در اين تفاهم‌نامه قيد شده بود و آن، اجاره مجتمع از سوي اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان به ازای هزينه‌هاي ساخت آن بود كه ابتدا 10 سال، بعد از مدتي 12 سال و در نهايت 14سال تعیین گردید.

جواد آرين‌منش، به‌عنوان يكي از باني‌هاي اصلي به بهره‌برداري رسيدن اين پروژه، به خبرنگار ‌ما مي‌گويد: «يكي از اهداف ما ارائه امكانات فرهنگي در منطقه محرومي چون كوي طلاب بود و بر اين نظر بوديم كه در اقدامي كوتاه‎مدت، احداث اين مجتمع، تا زماني كه امكانات تئاتر شهر مشهد تكميل شود، بتواند به اين هنر كمك شاياني كند و مشكل نبود سالن مجهز تئاتر را تا حدودي رفع نمايد.»

بعد از عقد قرارداد، فعاليت عمراني و ساخت و ساز اين مجتمع جهت تکمیل و استفاده در برنامه‌هاي فرهنگي هنري - با محوريت فعاليت‌هاي تئاتري- در سال 75 با همكاري سازمان برنامه ‌و بودجه و با مديريت اجرايي دفتر فني استانداري و پيمانكاري مجتمع مهندسي همياران آغاز شد و تا پايان سال 1378 ادامه يافت.

اين مجتمع در مساحت 5هزار و 500متر مربع و زيربناي 2هزار و 500متر مربع، با هزينه 370ميليون‌ تومان ( به‎علاوه 50ميليون تومان بابت تجهيز مجتمع ) در سال 1379 به مرحله بهره‌‌برداري رسيد و با اجراي اپرت مذهبي «مد ماه» ‌اثر رضا صابري و با حضور ايرج راد، بازيگر توانمند تئاتر و سينماي كشور، افتتاح شد.

هم‌اكنون مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد، با داشتن سالن نمايشی به مساحت 520متر و نيز 450صندلي، سن نمايشي با مساحت 240متر و امكاناتي چون سالن‌ انتظار، مخزن كتابخانه، اتاق‌هاي اداري، اتاق گريم و چند اتاق تمرين؛ از مجهزترين سالن‎های تئاتر مشهد به‌شمار مي‌آيد.

هرچند در آن زمان - يعني11 سال پيش- داد و بيداهايي از سوي برخي از هنرمندان مبني بر مركزيت نداشتن اين آمفي‎تئاتر بزرگ در مشهد به‌ راه افتاد اما اين مجتمع، به دليل فقر امكانات سخت‌افزاري در تئاتر مشهد، به سرعت به يك پايگاه تئاتر در شهرمان تبديل شد. دفتر انجمن نمايش، كه در آن سال‌ها، دوره ‌جديدي از انتخابات خود را مي‌گذراند، در مجتمع شهید هاشمی‎نژاد مستقر شد و عضوگيري مجدد خود را آغاز كرد. بدين ترتيب، اتاق‌هاي تمرين اين مجتمع مملو از فعاليت‌هاي توليدي تئاتر شد و اجراهاي عمومي نيز رونق بسياري يافت.

اين مجتمع در طول عمر كوتاهش، برنامه‌هاي موثري چون شب‌هاي تئاتر، دوسالانه تئاتر، جشنواره‌هاي استاني و كشوري، جشن روز جهاني تئاتر و نشست‌هاي تخصصي تئاتر و نيز حضور بسياري از هنرمندان مشهد، استان و كشور را به خود ديده است.

حال؛ در مسیر فراموشی

برخي از سالن‌هاي تئاتر مشهد، مانند مجتمع فرهنگي‌هنري شهيد هاشمي‌نژاد، نزديك به یک سال است كه از ماهيت خود يعني اجراي عمومی نمايش جدا شده‌اند.

نكته نگران‌كننده اين داستان، معطوف شدن تمام امكانات سخت‌افزاري تئاتر مشهد به مجتمع فرهنگي هنري امام‌رضا(ع) است. افتتاح تالار نوبنياد این مجتمع در سال گذشته، تمام جريان هنرهاي نمايشي مشهد را به‌سمت خود برد و به حدی رسید كه مجتمع شهید هاشمی‌نژاد با پيشينه 10‌ساله‌اش، در مناسبات طرح بزرگ 300شب اجراي نمايش در مشهد و استان - كه هم‌اكنون در حال برگزاري است- ناديده گرفته شود. متاسفانه اين تراژدي در مسیری قرار گرفت كه این مجتمع مجلل و شیک و البته بهتر است بگوییم مجهز، به فراموشي سپرده شد و به نوعی از فعالیت‌های تئاتری شهر جدا گردید.

هرچند رئيس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي مشهد، بر اين اعتقاد است كه اين مجتمع رها نشده و هم‌اكنون در آن‌جا رفت و آمد انجام مي‌گيرد، مدير دارد و تمرينات تئاتر هم در اتاق‌هاي آن صورت مي‌گيرد، اما نگارنده بر این نظر است: اگر در یک سالن تئاتر، اجرایی صورت نگیرد و مردم به عنوان تماشاگر در آن سهیم نباشند، به همان انباری که در سال‌های دور مشاهده می‌شد البته با شکل و شمایل جدید، تبدیل خواهد شد- هرچند نباید فعالیت‌های نیمه‎جان این مجتمع در زمینه ارائه کتاب در کتابخانه و برگزاری کلاس‌های خوشنویسی را هم نادیده بگیریم.

محمدکاظم دبیری در این باره می‌گوید: «درخواست‌هاي بسياري بوده كه سالن و اتاق‌هاي اين مجتمع را در اختيار موسسه‌هاي قرآني قرار بدهيم. هرچند فعاليت‌هاي بسيار باارزشي است، اما من در اين زمينه مقاومت كردم و تاكيد دارم كه باوجود فاصله زیاد این مجتمع با مرکز شهر، تمرينات را در سالن شهيد هاشمي‌نژاد‌ حفظ كرده و سعي كنيم اجراهاي عمومي را دوباره راه‌اندازي كنيم و از ظرفيت كانون‌هاي مساجد، سازمان‌ها و ادارات و شهرداري در جهت توليد و اجراي با كيفيت نمايش و نيز جذب مخاطب استفاده كنيم.»

علي مهدي‌زاده، مدير مجتمع شهيد هاشمي‌نژاد، نیز معتقد است: «در همين سالن اگر هنرمندان تئاتر بخشي از مبلغ قرارداد خود را صرف تبليغات و اطلاع‎رساني نمايش كنند به‌طور حتم ما باز هم آن تماشاگران گذشته را خواهيم داشت؛ همان‌طور كه در بهمن ماه سال گذشته نمايش دانش‌آموزي «سوگنامه مظلوميت» در 17 اجرا، 5 هزار و 200 تماشاگر داشت. این، در حالی بود که در چند ماه قبل از اجراي اين نمايش، مسئول هنرهاي نمايشي استان، پز حضور 2 هزار و 500 تماشاگر را در 90 روز اجرای نمایش در مجتمع هاشمی‎نژاد داده بود.»

محمدكاظم دبیری در مورد دور بودن مجتمع هاشمی‎نژاد از مرکزیت شهر هم می‎گوید: «هرچند قبول دارم اين مجتمع از مکانیت جغرافیایی مناسبي در مشهد برخوردار نیست، اما باز هم هنرمندان مي‌توانند مانند گذشته بهانه دور بودن راه و يا فاصله زياد داشتن با اين مجتمع را به‌كناري بگذارند و به توليد و رونق اين سالن تئاتر همت بگمارند.»

او نیز بر این اعتقاد است که از زمان انتقال دفتر انجمن هنرهای نمایشی استان و انجمن نمایش مشهد به مجتمع امام رضا(ع)، متاسفانه رفت و آمد‌هاي اهالي تئاتر به مجتمع هاشمی‎نژاد كاهش يافته است.

رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی مشهد در اين‌ باره خاطرنشان مي‌كند: «مجتمع فرهنگي و هنري امام رضا(ع) با توجه به اینکه هم دارای استانداردهاي خوبي است و هم از لحاظ مکانیت، از جغرافياي شهری مناسبي برخوردار است، اهالي تئاتر را بيش از حد ذوق‎زده كرد تا حدی که سالن تئاتر شهيد هاشمي‌نژاد را از ذهنشان خارج كرده‎اند.»

دبیری تاكيد مي‌كند: «مسئولان نمايش مشهد و استان، بايد تمام اجراهاي نمايش را به يك سالن متمركز نكنند و مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد را هم در برنامه‌هاي اجرايي خود ببينند و در تمام قراردادهاي هر نمايش، حداقل چند اجرا را براي سالن هاشمي‌نژاد در نظر بگيرند. متاسفانه اگر اهالي تئاتر، رغبتي براي فعاليت و حضور موثر در آن‌جا نداشته باشند، به دليل حفظ اموال بيت‌المال، مجبور خواهيم شد امكانات اين فضا را در اختيار ساير هنرمندان در عرصه‌هاي ديگر قرار ‌دهيم.»

به‎هرحال، رفتن دفتر انجمن نمايش مشهد از اين مجتمع و جايگزيني آن با دفتر بسيج هنرمندان شرق، ما را دچار نگراني خواهد كرد كه اين سالن تئاتر به دليل اينكه توسط هنرمندان این رشته اداره نخواهد شد، از ماهيت خود به‌طور كامل خارج ‌شود.

هرچند به افت اجراهاي عمومي تئاتر در مجتمع شهيد هاشمي‌نژاد معتقديم و تمام دلايل بالا را هم كه ذكر شد قبول داريم، اما بر اين نظر هم تاكيد مي‌كنيم که ارائه چند ساعت تمرين – آن هم بعضا به گروه‎ها و كساني كه در تئاتر حرفه‌اي مشهد هيچ جايگاهي ندارند- نمي‌تواند به رشد و شكوفايي اين مكان تئاتري كمك كند.

هرچند نگارنده بر اين اعتقاد است كه اين سالن از لحاظ نور و صدا از بهترين‌هاي تئاتر شهرستان به‌شمار مي‌آيد، اما از مشكلات ظاهري اين مجتمع و عدم رسيدگي به آن نیز نمی‎توان به راحتي گذشت؛ از صندلي‌هاي شكسته سالن انتظار گرفته تا به‌هم‎ريختگي اتاق‌هاي گريم؛ از نابساماني سرويس‌هاي بهداشتي گرفته تا آشغال‌هاي پشت ساختمان و داخل پاركينگ در ضلع چپ مجتمع (بعضا دكورهاي نمايش ازكارافتاده هم در آن‌جا ديده مي‌شود)، از زنجيرهاي آويزان بدون قاب‌هاي نمايش در سالن انتظار گرفته تا فضاي به‌هم‌ريخته و بيهوده در ضلع سمت راست مجتمع كه به بهترين شكل مي‌تواند در اختيار فضاي هنري شهر قرار گيرد و هم‌اكنون مملو از زباله‌هاي ساختماني و غيره است.

مهم‎تر از همه، مدتي است كف سن رنگ نشده و كف‌پوش سالن هم از وضعيت خوبي برخوردار نيست. صندلي‌هاي داخل سالن نسبت به سال گذشته از وضعيت بهتري برخوردار است، هرچند يك رديف از صندلي‎ها كه سال گذشته از وسط سالن برداشته شده بود، هنوز به رديف صندلي‌ها اضافه نشده است و جاي خالي آن احساس مي‌شود.

از نكات مثبت اين مجتمع فرهنگي هنري، داشتن پاركينگ اختصاصي است كه با 46 اصله درخت و 96 متر گل‌هاي فصلي و دائمي تزئين شده است.

رئيس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي مشهد معتقد است که هرسال بودجه‌اي براي رفع مشكلات و ساماندهي اين مجتمع هزينه مي‌شود.

او از هزينه حدود 18ميليونی براي بهره‎مندی از سيستم سرمايشي و گرمايشي در اين مجتمع در سال گذشته خبر داد. اين خبر خوبي است، چون آن‎هايي كه در آن‌جا فعاليت داشته و يا از نمايش ديدن كرده‌اند، هيچ‌گاه سرماي زمستان و گرماي بيش‌ از حد تابستان را در سالن نمايش، از ياد نبرده‌اند.

محمدكاظم دبيري، در ادامه از تعمير حدود 180صندلي و نيز رنگ‌آميزي برخي از قسمت‌هاي مجتمع در سال گذشته سخن مي‌گويد.

نگارنده به خاطر دارد که در سال گذشته و در هنگام اجراي نمايش «درباره هملت، مسئله‌اي وجود دارد» به كارگرداني علي‌رضا ضياء‌چمني و مرتضي ملتجي در جشنواره تئاتر استاني، برق‌هاي سالن رفت و زماني آمد كه نمایش، بسياري از تماشاگران خود را از دست داده بود و فقط چند داور مشهدي و تهراني ادامه كار را ديدند. اين موضوع برايمان يك سئوال بزرگ به‎وجود آورد؛ اينكه آيا اين مجتمع بزرگ به يك سيستم برق اضطراري مجهز نيست؟

اميدواريم با قولي كه فرشيد فلاح، معاون مالي و اداري اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان رضوي به خبرنگار شهرآرا مبني بر پرداخت 20ميليون‌تومان براي رفع مشكلات اين مجتمع داده است، ما در آينده گزارشي تصويري از مجتمع سامان‌يافته‌تر شهيد هاشمي‌نژاد داشته باشیم.

آینده؛ خیلی مبهم

اين مجتمع فرهنگي هنري، با همه مشكلاتي كه دارد، سرمايه باارزشی براي هنر و فرهنگ شهرمان است اما دچار سرنوشت نامعلومي شده است. سرنوشت آن حاكي از تمام شدن اجاره اين مجتمع و آغاز نامه‌نگاري‌هاي مسئولان اداره بهداشت و درمان به اداره‌كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان رضوي براي بازپس‌گيري مجتمع است.

معاون مالي و اداري اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان رضوي در اين‌باره مي‌گويد: «در سال گذشته نامه‌‌اي از دانشگاه پزشكي مشهد در همين رابطه به اداره كل رسيد و ما در جواب، از آن‎ها وقت خواستيم و امسال هم نامه ديگري از طرف رئيس بيمارستان شهيد هاشمي‌نژاد ارائه شده كه در جهت توسعه بيمارستان، خواستار واگذاري مجتمع شده‌اند.»

فرشيد فلاح مي‌افزايد: «ما باز هم مهلت خواستيم كه تا زماني كه تالار مركز شهر آماده بهره‌برداري نشده، اين مجتمع را از بدنه هنر تئاتر جدا نكنند و پيرو مذاكراتي كه با آن‎ها داشتيم، پيشنهاد دادند كه سالن تئاتر در اختيار فعاليت‌هاي تئاتري باشد و اتاق‌ها و فضاي اداري به بيمارستان ارائه شود. در اين رابطه هم، مديركل فرهنگ و ارشاد اسلامي دستور بررسي داده‌ و رئيس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي مشهد را به عنوان نماينده فرهنگ و ارشاد، براي بررسي و پيگيري و مذاكره مجدد معرفي كرده است.»

محمد كاظم دبيري به عنوان نماينده ارشاد براي بررسي اين موضوع، درباره واگذاري بخشي از مجتمع به بيمارستان شهيد هاشمي‌نژاد مي‌گويد: «بايد در اين رابطه كار كارشناسي شود ولي من مخالف اين موضوع هستم و آن را كار معقولي نمي‌دانم؛ چون اين سالن تئاتر كه از استانداردترين سالن‌هاي تئاتر ايران محسوب مي‌شود، نياز به چند فضاي تمرين دارد. سالن، بدون اين اتاق‌ها به هيچ دردي نمي‌خورد و اين دو به نوعي مكمل همديگر هستند.»

رئيس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي مشهد به نكته قابل توجهي اشاره مي‌كند: «طبق قرارداد، اين مجتمع تا14سال پس از بهره‌برداري در اختيار اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي است ولي اكنون هنوز 11 سال بيشتر از آن زمان نمي‌گذرد. حتي در اين قرارداد نيامده كه بعد از 14سال، مجتمع به اداره بهداشت و درمان برگردد يا به جاي ديگري! فقط مقرر شده كه در اين زمينه مذاكره و مصالحه شود و بحث جديدي صورت گيرد.»

از نظراتي كه بيان شد، مي‌توان اين‌گونه استنباط كرد كه مسئولان فرهنگ و ارشاد، 14 سال را از زمان بهره‌برداري محاسبه كرده‌اند اما مسئولان پزشكي شهرمان، اين تاريخ را از زمان تحويل زمين و شروع ساخت و ساز در نظر داشته‌اند.

به‌هرحال؛ اين موضوع، تفاوتي در حل صورت مسئله نمي‌كند كه اين مجتمع تئاتري الان از بدنه هنري و فرهنگي اين شهر جدا شود يا سه سال ديگر.

مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد با هدف محروميت‌زدايي تاسيس شده است. بدون‌شك وجود اين سالن تئاتر در دهه گذشته، خدمات بسياري را در زمينه فرهنگي به مردم منطقه طلاب داشته و بايد قبل از واگذاري اين مجتمع، فكر و برنامه‌ريزي مدوني براي جايگزيني يك مجتمع فرهنگي ديگر در همين منطقه داشت.

جواد آريان‌منش كه هم‌اكنون نفر دوم كميسيون فرهنگي مجلس نيز به‌شمار مي‌آيد، در اين‌باره مي‌گويد: «متاسفانه در اين چند سال هيچ امكانات سخت‌افزاري در اين منطقه اضافه نشده است. به طور حتم جدا كردن اين مجتمع از بدنه تئاتر مشهد، به اين هنر صدمه مي‌زند و آن را دچار بحران خواهد كرد. مشهد چند ميليوني، نياز به چند مركز فرهنگي هنري بزرگ در تمام مناطق شهري دارد. به نظر من، مديريت هنري استان از همين الان بايد احداث مجموعه فرهنگي هنري با محوريت تئاتر مشهد را در مناطق محرومي چون طلاب سرلوحه كار خود قرار دهد.»

به‌طور حتم، فعاليت‌هاي بي‌شمار هنري به‌خصوص در حوزه تئاتر، تاثيرات بسياري بر فرهنگ آن منطقه محروم گذاشته است و به‌قول محمد كاظم دبيري، مردم آن منطقه به داشتن چنين سالني افتخار مي‌كردند. حالا نبود چنين مكاني به‌طور حتم خلاءهايي را ايجاد خواهد كرد.

به‌هرحال، مهلت اجاره مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد دارد پايان مي‌يابد و بايد اين امكانات خوب هنري شهرمان از بدنه فرهنگ و هنر جدا شود. بدون اينكه در جهت افزايش امكانات سخت‌افزاري تئاتر مشهد فكر و برنامه‌‌ريزي داشته ‌باشيم.

مهلت پايان يافت؛ بدون اينكه در اين يك دهه گذشته فكري به‌حال جايگزيني آن سالن در منطقه محروم طلاب داشته باشيم.

مهلت پايان يافت بدون اينكه...

همزمان با دهه فاطميه دو نمايش با موضوع حضرت زهرا (س) اجرا مي شود

همزمان با دهه فاطميه دو نمايش با عنوان " عابرو "و " نشان از بي شان " از 15 لغايت 25 ارديبهشت ماه اجرا مي شود.

نمايش "عابرو " این نمایش به نویسندگی یاسین حجازی  و کارگردانی عباس ممیززاده در سالن هاشمی نژاد از  13 الی 25 اردیبهشت ماه پذيراي علاقه مندان به اين هنر مي باشد.

این نمایش حدود 35 بازیگر دارد و توسط گروه فرهنگی هنری هفت آسمان با مدیریت سید حسن ثاقبی اجرا مي شود.

همچنين نمايش " نشان از بي نشان " به كارگرداني شادي شجيعي با موضوع ولادت تا شهادت حضرت صديقه طاهره (س) در تالار نور اجرا خواهد شد .

كارگردان نمايش «زندگي به مقدار لازم»:

تمام تلاشم را كرده‌ام، نمايش در چاله كليشه قرار نگيرد

كارگردان نمايش «زندگي به مقدار لازم» تاكيد كرد: تمام تلاش خودم و اعضاي نمايش را به كار گرفتم تا اين اثر كليشه‌اي نشود.

 مسعود عقلي در خصوص موضوع نمايش «زندگي به مقدار لازم» اظهار داشت: موضوع اين نمايش اجتماعي است كه در آن نگاهي عمومي هم به مضامين ديني و ارزشي شده است.

وي ادامه داد: در اين نمايش زن و شوهري دچار روزمرگي و خستگي‌هاي ناشي از زندگي شهري هستند و به دنبال آرامش و آسودگي همه راه‌ها را مي‌روند اما باز هم به اين آرامش دست پيدا نمي‌كنند.

وي در مورد سبك اين نمايش توضيح داد: نمايشنامه اثر رئاليستي است اما در طراحي و اجراي آن از شيوه مينيماليستي استفاده شده كه در طراحي صحنه فقط يك ميز و چهارپايه قرار دارد و سعي شده از همين اجزاي خلاصه بيشترين استفاده صورت گيرد و در مجموع مفهوم نمايش به شكلي موجز و خلاصه به مخاطب منتقل شود.

عقلي با بيان اينكه، هميشه در پي اين بودم كه اگر روزي كار مذهبي انجام دادم به دور از كليشه‌ها باشد، تصريح كرد: همواره در طول دوران فعاليتم در عرصه تئاتر به اين موضوع فكر مي‌كردم كه اگر روزي اثري در حوزه مذهبي توليد كردم، شعارزده نشده و به نوعي عاميانه و غيرمستقيم به مسائل ارزشي اشاره داشته باشد تا تماشاگر پس زده نشود.

وي درباره كليشه‌اي شدن آثار نمايشي مذهبي اذعان كرد: هر تئاتري با هر موضوع اگر دغدغه سازنده باشد جواب مي‌دهد و تاثيرات خود را خواهد داشت و در حال حاضر مشكل تئاتر مذهبي ما اين است كه اغلب كساني كه تئاتر مذهبي مي‌سازند دغدغه اين نوع نمايش را ندارند و فقط به اين موضوع فكر مي‌كنند كه پول بگيرند، نمايششان اجرا شود، اهالي تئاتر اين نمايش را ببينند و بتواند به چند جشنواره هم راه پيدا كند و در آنجا هم جوايزي را از آن خود كند و كيفيت نمايش اهميت بسيار كمي براي سازنده آن دارد.

كارگردان نمايش «زندگي به مقدار لازم» در خصوص عوامل اين نمايش عنوان كرد: فاطمه توانا و مهدي ضياءچمني بازيگري كار را به عهده دارند، نويسنده و طراحي صحنه با خودم است، طراح لباس محبوبه سلطاني، گريم سميه ارقبايي، طراحي پوستر هوتسا هوشيار، انتخاب موسيقي مهدي ضياءچمني و مدير روابط عمومي ايمان زادفر هستند.

لازم به ذكر است، نمايش «زندگي به مقدار لازم» 10 الي 15 ارديبهشت ماه از ساعت 20 در سالن نمايش مجتمع امام رضا(ع) واقع در پارك ملت مشهد اجرا مي‌شود

مجلل‌ترين سينما در خاور‌ميانه در غبار

 نگاهي به داشته‌هاي سخت‌افزاري هنر مشهد

قسمت اول؛ سينما هويزه

مدتي است كه در پي نوشتن يك گزارش سريالي از وضعيت ‌امكانات سخت‌افزاري هنر در مشهد هستيم كه هيچ‌گاه شرايطش مهيا نشد.اكنون با توجه به مخاطب بيشتر سينماها، قبل از اين‌كه در اين گزارش‌هاي دنباله‌دارمان به وضعيت سالن‌هاي تئاتر و نگارخانه‌هاي مشهدي بپردازيم، سالن‌هاي سينماهاي شهرمان را مورد ارزيابي قرار خواهيم داد تا با بررسي به حال، گذشته و آينده اين اماكن هنري، به تمام زواياي آنها نگاهي آسيب‌شناسانه داشته باشيم.

قسمت اول داشته‌هاي سخت‌افزاري در هنر مشهد را به قديمي‌ترين سينماي شهرمان اختصاص داديم كه از 28 فروردين ماه، عمليات نوسازي‌اش آغاز شده است.

گذشته؛ مجلل‌ترين سينما در خاورميانه

در حدود 45سال پيش (چهارم اسفندماه 1345) اداره فرهنگ و هنر خراسان طي نامه‌اي به شماره 2083، مرحله اول احداث سينمايي به‌نام «الماس» را صادر كرد و از همان تاريخ روياهاي وارطان پطروسيان و مهندس ملكن سانطوريان - دو ارمني اهل بيرجند- براي طراحي بزرگ‌ترين سينماي ايران آغاز شد. بدين ترتيب زميني به متراژ 2هزار و200 متر به قيمت 420هزار تومان در خيابان دانشگاه (يكي از بهترين مناطق آن زمان مشهد) خريداري شد. گرفتن وام‌هاي سنگين بانكی، هزينه 5ميليون و 500هزار تومانی احداث سينما را فراهم ساخت تا امكانات صوتي و تصويري اين سينما توسط نمايندگي ايران از آلمان وارد گردد و براي اولين بار در مشهد، 3 دستگاه آپارات -كه مجهز به امكانات نمايش فيلم‌هاي70 ميلي‎متري بود- با كليه متعلقات نمايش فيلم‌هاي سه‎بعدي، در اين سينما مستقر گردد. اين سينما با زيربناي 6هزار و400متر با نام «دياموند»، يكشنبه 22ارديبهشت‌ماه سال 1347، با قرباني 14گوسفند به نيت چهاره معصوم و اكران فيلم «جايزه بزرگ» افتتاح شد. در آن زمان كه بزرگ‎ترين سينماي كشور در پايتخت، هزار و 800 صندلي داشت، «دياموند» صاحب سالنی با 2هزار صندلي بود و در مطبوعات آن زمان عناويني چون بزرگ‎ترين و مجلل‌ترين سينما در خاورميانه را از آن خود كرد.

پطروسيان و سانطوريان با در اختيار گرفتن امتياز نمايش فيلم‌هاي كمپاني چند كشور بزرگ دنيا و در اولويت قراردادن نمايش فيلم‌هاي70ميلی‎متري با صداي استريوفونيك شش‎باندي، موفق شدند برجسته‌ترين آثار سينمايي جهان چون «اسپارتاكوس»، «ده‌فرمان»، «لورنس عربستان»، «بربادرفته»، «جنگ و صلح»، «آناكارنينا»، «دور از اجتماع خشمگين» را در اين سينما به نمايش درآورند. از آنجا كه تعدادي از اين فيلم‌ها در سال‎های گذشته به طريق 35ميلي‎متري در سينماهاي مشهد نمايش داده شده بود، نمايش مجدد به طريقه 70ميليمتري براي اولين بار در مشهد، بسياري را به سينماي جديد كشانيد. درحالي كه در آن زمان نرخ بليت سينماهاي ديگر مشهد، حداكثر20ريال تعيين شده بود، سينما «دياموند» ابتدا با بليت 30ريالي شروع به كار كرد و سپس براي نمايش فيلم‌هاي 3ساعته، از طرف شهرداري مشهد مجوز 10ريال اضافه‎بها به آن داده شد و در ادامه نرخ بليت 40ريالي براي كليه فيلم‌هايي كه در اين سينما به نمايش در آمد، تثبيت گرديد.

تا آن زمان به‌غير از «دياموند»، هيچ يك از سينماهاي كشور لژ اختصاصي نداشتند. دیاموند تنها سينمايي بود كه در دو طرف ورودي به آپاراتخانه دو سالن -كاملا مجزا از بالكن سينما- با ظرفيت 100صندلي داير كرده بود. در طبقه دوم اين سينما براي استفاده عموم كافه تريايي در نظر گرفته شده بود كه در آن اختصاصي از جنب در خروجي سينما باز مي‌شد. در‌هاي متعدد خروجي اين سينما داراي استانداردي بالاتر از حد معمول بود و عرض پرده اين سينما 35 متر عرض داشت كه در كشور بي‌سابقه بود. نكته جالب توجه نمايش فيلم «حباب» به طريقه سه‎بعدي براي اولين بار در اين سينما همراه با عينك مخصوص، مشهدي‌ها را با شيوه ديگري از نمايش فيلم آشنا كرد.

سينما «دياموند»، همان‌طور كه در آگهي افتتاحيه‌اش عنوان كرده بود، به‌‌عنوان يك سينماي نمونه در سطح كشور مطرح شد و پايه‌گذار حركتي نو در زمينه احداث سينما در مشهد گرديد. بعد از انقلاب، سينما «دياموند» در سال 59 مصادره شد و با نام «هويزه» به كار خود ادامه داد. اين سينما كه ابتدا توسط بنياد مستضعفان اداره مي‌شد، در شهريور سال 69، به حوزه هنري سازمان تبليغات اسلامي سپرده شد و اين نهاد بعد از مدتي دست به ايجاد تغييراتي زد و در سوم آبان‎ماه 74 سينما هويزه را به مجتمع سينمايي تبديل كرد.

حال؛ مخروبه‌اي به شكل سينما

متاسفانه بعد از انقلاب آنچنان كه شايسته قديمي‌ترين سينماي شهرمان بود، به وضعيت «هويزه» رسيدگي نشد. هويزه 2هزار صندلي، به سالني با ظرفيت هزار و 48صندلي درآمد و مابقي صندلي‌ها به سينما نسترن رسيد و لقب سينماي درجه دو را گرفت. «نسترن» با ظرفيت 517 صندلي با فيلم «روز فرشته» افتتاح شد و هيچ‌گاه مانند قل ديگرش، «ياسمن» نتوانست در اكران به‎موقع فيلم‌هاي درجه يك سهيم باشد. «ياسمن» هم كه در زماني كافه‎تريای شيك سينما هويزه بود، به يك سينمای بسيار نازل تبديل شد كه بيشتر به‌درد همايش‌هاي كوچك و نشست‌هاي نقد و بررسي مي‌خورد. اين سالن شماره دو هويزه با 148صندلي، با اكران فيلم‌ «بادكنك سفيد» فعاليت خود را آغاز كرد و هيچ‌گاه هم فيلم‌هايش نتوانست با استقبال مواجه شود. تبديل شدن سينما هويزه به مجتمع سينمايي با چند سالن كوچك، ابهت يك سينماي شيك با معماري زيبا را از بين برد.

آنان كه اهل ورق زدن روزنامه‌هاي كاهي و رنگ و رو رفته چند دهه گذشته هستند، مي‌دانند كه سردر زيباي هويزه هميشه‌ به عنوان يك الگوي زيبا و جذاب معماري به شمار مي‌آمده كه متاسفانه در زمان 3 سالنه شدن سينما، ساختار آن تغيير كرد و به شكلی نازل درآمد. به‌طور مثال سنگ‌هاي مرمري كه در سردر سينما استفاده شده، هيچ ‌سنخيتي با نوع سنگي كه طراحان اوليه سينما -كه طراحی و معماري راه‎آهن مشهد را هم برعهده داشته‌اند- ندارد و ناهمگوني نازيبايي را به‎وجود آورده است. از طرفي يك‎طرفه‌شدن خيابان دانشگاه در چند سال گذشته و تبديل آن به يك خيابان فرعي، به تضعيف اين سينماي پرتماشاگر افزود؛ هرچند که مغازه‌هاي بي‌شمار این خیابان، بر میزان رفت و آمد افزوده و از طرفي ترافيك، مشكل نبود پاركينگ را دوچندان كرده است.

هر سينما هرچقدر تماشاگر داشته باشد، درآمدش هم همان‌قدر بيشتر است و هر چقدر بيشتر فعاليت كند و درآمد كسب نمايد، بايد بيشتر مورد رسيدگي قرار گيرد كه اين مهم هيچ‌گاه در سينماهاي مشهد انجام نمي‌گيرد. يعني بخشي از درآمد سينماها به مخارج نوسازي و ساماندهي ظاهري و باطني آن تعلق نمي‌گيرد.

مردمی که زمانی از نشستن بر روي صندلي‌هاي سینما هویزه و تماشاي فيلم‌هاي ماندگار لذت مي‌بردند، اكنون نه از نشستن بر روي صندلي‌هاي شكسته و كهنه آن لذت مي‌برند و نه از تصوير و صداي سطح پايين آن. متاسفانه تا يك سال پيش، قبل از خريداري سيستم صداي 90ميليون توماني براي اين سينما، صداي چيپس خوردن و تخمه شكستن تماشاگران خيلي بيشتر از صداي نارساي فيلم‌ها بود. از طرفي ديگر با جمع كردن كافه‎تريا، مردم مجبور بودند كه در سالن‌ها خوراكي‌هايشان را ميل كنند و طبعا همان‌جا هم آشغال خود را بيندازند كه معمولا در نوبت‌هاي شلوغ سينما نظافت درستي در سالن‌هاي سينما - به‌خصوص سالن اصلي – مشاهده نمي‌شد.

اين سينما كه زماني با اين تيتر «سينمايي كه بر افتخارات شهر مشهد خواهد افزود، به‎زودي افتتاح خواهد شد» در روزنامه‌ها مطرح مي‌شد، بايد يك بار ديگر بسته شود و با نوسازي و بهسازي، يك بار ديگر افتتاح شود. يك افتتاح باشكوه كه باز هم خاطرات قديمي‌ها و عشق به سينماهاي مشهدي را يك بار ديگر زنده كند.

آينده؛5 سالن با صداي دالبي

صوت و تصوير نامطلوب، صندلی‌های شكسته و مشكلات فراوان در سیستم‌های سرمایشی و گرمایشی، به‎علاوه مستهلك شدن تمام امكانات سينما، بخشي از مشكلات سینما هویزه به‌شمار مي‌آيد كه انگيزه‌ لازم را براي نوسازي اساسي اين سينما -كه زماني از زیباترین و بزرگ‌ترین سینماهاي خاور میانه بوده و از تمام امكانات سینمایی روز دنیا برخوردار بوده است- براي باني آن، حوزه هنري به‎وجود آورد.

رئيس اين نهاد در خراسان رضوي بر اين نظر است كه خرج كردن در اين سينما به مثابه آفتابه خرج لحیم کردن است. او يك سال پيش وقتي بالاخره مجتمع سينمايي هويزه را بعد از چند بار دست به دست شدن با سازمان اقتصادی بنیاد مستضعفان تحويل مي‌گيرد، پيگيري‌هايش را با سازمان سینمایی سوره براي نوسازي اساسي آغاز مي‌كند.

او در اين زمينه مي‌گويد: «موقعیت جغرافیایی بسیار خوب و خاطرات بي‌شمار مردم از اين سينماي قديمي سبب شد كه ما «هويزه» را به مكاني ديگر منتقل نكنيم و دستي به ‌اسكلت و ساختار آن نزنيم و هدف‌ فقط يك نوسازي و بهسازي اساسي باشد.

قرار است تمام فضاي داخلي سينما به‌طور كامل تغير كندو از نو 5 سالن سينمايي با سيستم جديد صداي دالبي ساخته شود كه هزينه هر دستگاه حداقل بین 440 تا 450 میلیون تومان مي‌باشد.

به گفته سيد جواد رفايي، اين سينما به بهترین امکانات روز دنیا تجهيز مي‌شود. او مي‌گويد: «سیستم بهداشتی و نمای ظاهری تغيير خواهد كرد. سالن اصلي به شیوه استوديو با صندلي‌هاي با كيفيت و پارچه‌هاي مبلي بسيار زيبا طراحي شده كه به راحتي تماشاگر برروي آن‌ها مي‌نشيند و بدون هيچ مزاحمتي فيلمش را تماشا مي‌كند. ما حدود 300 صندلي را كاهش داده‌ايم تا عبور تماشاگران در ميان رديف‌هاي صندلي‌ها راحت صورت گيرد. ابعاد پرده نمايش فیلم در سالن اصلی نيزنسبت به قبل، حداقل دوبرابر خواهد شد.»

قائم مقام سازمان سينمايي سوره كشور هم كه براي شروع اين پروژه در سينما «هويزه» حضور داشته، با شهرآرا از تغيرات مدرن دراين سينما سخن مي‌گويد: « با تفاهمي كه با موسسه سينما شهر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي داريم، قرار است تمام امکانات مجتمع تبدیل به احسن شود، به شكلي كه در هيچ سينماي ديگر ديده نشده باشد. سعي داريم در این سینما بهترین کافی‌شاپ راکه مورد نیاز شهر مشهد مي‌باشد- هم به صورت مستقل احداث كنيم و سيستم‌هاي گرمایشی و سرمایشی آن را نيز تغيير دهيم. همچنين سیستم تصویری همه سالن‌هاي اين مجتمع دیجیتال می‌شود كه تاكنون در کمتر سینمایي در ایران ديده‌ايم.»

او ادامه مي‌دهد: «در تمام زمینه‌هاي نوسازي اين سينما، کمیسیون ماده 5 تشکیل داده‌ايم و از نظرات مشاوران آن‌ها در کل برنامه استفاده خواهيم كرد. حتی مشاور آتش‌سوزی و ایمنی از خود سازمان آتش‌نشانی مشهد خواهد بود كه مشكلی به‌وجود نيايد. سینما «هویزه» به‌خاطر معماری بسیار خوبش، در خصوص راه‌های خروجی مشکلی ندارد. سرویس بهداشتی آن با معیارهای روز بهداشتی ساخته مي‌شود به شكلي كه بتوان به‌راحتي آن‌ها را تميز كرد. همچنين با توجه به اين‌كه دست به اسكلت آن نخواهيم زد اما هرجا نياز باشد ترمیم ومقاوم سازی خواهيم كرد. براي عبور راحت معلولان و جانبازان و جايگاه آن‌ها در سينما هم برنامه‌هايي داريم كه احتمالا يكي از آن‌ها آسانسور است. نمای جلوی سینما از ديوار به شيشه تبديل خواهد شد تا مردم بتوانند بيرون را ببينند و لذت ببرند. اما براي ايجاد پاركينگ كه مشكل اساسي اين خيابان شلوغ است، نمي‌توانيم كاري بكنيم. چون احداث پاركينگ نياز به تخريب تمام سينما دارد و در خصوص پرسنل اين مجتمع سينمايي هم بايد بگويم برخی از کارمندان بازنشسته می‌شوند وبرخی هم بازخرید و يك عده‌اي هم از فعاليت در اين مجتمع جدا مي‌شوند چون در آينده خواهان يك مدیریت جدید براساس معیارها ي مدرن روز هستيم.»

اما نکته جالب توجه در ارائه برنامه ‌هاي اسماعيل فلاح، تحول در اكران همزمان آن در سينماي پايتخت مي‌باشد: «به نوعي برنامه‌ريزي خواهيم كرد كه برای 5 سالن مجتمع سینمایی هویزه 5 فیلم جدید در حال پخش داشته باشيم. چون تمام سالن‌ها در حد استاندارد خواهند شد و درجه ممتاز خواهند گرفت.«.

سيد جواد رفايي هزينه اين نوسازي را در حدود 3‌میلیاردتومان بيان مي‌كند، و مي‌گويد: «سینما شهر بر مبنای یک سوم از تمام مخارج نوسازی سینما مشارکت می‌کند و از آن‌جا که بودجه حوزه هنری از منابع کشوري تامين نمي‌شود و بودجه‌اش را از استان می‌گیرد، دو سوم هزينه اين پروژه بايد در داخل استان تامين شود. برطبق توافقي كه با استانداري خراسان رضوي داشته‌ايم مقرر شد، يک میلیارد تومان به اين پروژه اختصاص دهند كه تاكنون از اين مبلغ فقط 100 میلیون تومان به آن داده شده است.»

در همين رابطه فلاح هم اظهارنظر متفاوتي دارد: «با توجه به این‌که برآورد ما نسبت به گذشته به جهت تغییر ارائه سیستم‌های مدرنی که در نظر بگیرند حدود 30يا40 درصد با آن‌چه در سال گذشته برآورد كرده‌ايم، اختلاف قیمت داردوبا توجه به این‌که حوزه‌های هنری تحت پوشش استانداری استان‌ها قرار دارند، قرار است رئيس حوزه هنري استان، طرح جدیدي را به جناب استاندار بدهند تا آن يك ميليارد تومان باقي‌مانده ديگر را هم بتوانيم از منابع مالي استانداري تامين كنيم و به كمك و فعاليت شبانه‌روزي دوستان‌مان در موسسه سينما شهر و رسيدن به موقع بودجه توسط استانداري، اين مجتمع را تا آخر سال جهت برگزاري جشنواره فيلم فجر در مشهد افتتاح كنيم. نام اين مجتمع سينمايي هويزه خواهد بود و امكان دارد براي چهار سالن ديگر شماره‌گذاري داشته باشيم.»

اين مسئول سينمايي كشور ادامه مي‌دهد: « سينما «هويزه» با تمام مشكلاتي كه داشته، در ميان تمام 95 سینمايي كه حوزه هنری در سطح كشور دارد، در جذب مخاطب بسيار موفق بوده است به همين دليل نوسازي سينماهايمان را با «هويزه» آغاز كرديم. اين سينما به نام حوزه هنري سند خورده است و هيچ‌گاه به نهاد ديگري سپرده نخواهد شد.»

سيد جواد رفايي با طرح اين پرسش كه ‌کدام يك از سینماهاي مشهد از وضعیت درستی برخوردارند، مي‌گويد: «مردم وقتي به سينما مي‌روند كه احساس راحتي خوبي داشته باشند و بتوانند به بهترين شكل فيلم‌شان را ببينند و گرنه در خانه‌شان لم مي‌دهند، تخمه مي‌شكنند و فيلم‌شان را از سينماي خانگي هم مي‌بينند. براي چه به سينما بروند؟ نسل جوان مانند نسل گذشته نیست که بر روی صندلی‌های كهنه و شکسته بنشیند و 2ساعت فیلم ببیند. سینما باید زیبا و مرتب باشد و مردم هم همیشه سهم خود را از بازسازی سینمای‌شان داده‌اند.» شايد حركت ساماندهي سينما «هويزه» سبب شود تا سينماداران ديگر مشهدي هم بخشي از درآمد خود را به احترام مردم به اين امر اختصاص دهند. شهرآرا بعد از اتمام نوسازی مجتمع سينمايي «هويزه»، طی گزارشی تمام این اقدامات و وعده‌ها را مورد ارزیابی و بررسی قرار خواهد داد.

اولين جشنواره نمايش‌نامه خواني رضوي كليد خورد

"نخستين جشنواره نمايشنامه‌خواني رضوي" در قالب برنامه‌هاي نهمين جشنواره بين المللي امام رضا (ع) توسط کانون پرورش فکري کودکان و نوجوانان خراسان رضوي برگزار مي‌شود.

دبير نخستين جشنواره نمايشنامه‌خواني رضوي اظهار داشت: جشنواره نمايشنامه‌خواني براي نخستين بار در کشور در دو سطح مربيان و اعضاي مراکز فرهنگي هنري کانون سراسر کشور و گروهاي آزاد نمايشي و هنرمندان کودک و نوجوان در قالب مسابقه در نظر گرفته شده است.

راضيه باباخاني افزود: جشنواره در دو مرحله مقدماتي(غيرحضوري) با ارسال متون نمايشي و نوار تصويري اجراي برنامه نمايشنامه‌خواني(در تابستان90) و مرحله نهايي (حضوري) در دهه کرامت(مهرماه90) اجرا مي‌شود.

وي تصريح كرد: موضوع نمايشنامه‌ها "فرهنگ، اخلاق و سيره رضوي" و شامل زندگي امام رضا(ع)، اصحاب و ياران، احاديث و روايات، معجزات و كرامات، زيارت، حرم و....(با موضوعات رضوي) خواهد بود و به برگزيدگان نهايي در دو بخش گروهي و فردي جوايز تعلق خواهد گرفت.

مديركانون پرورش فکري کودکان و نوجوانان خراسان رضوي ابرازداشت: علاقمندان به شرکت در اين جشنواره مي‌توانند با مراجعه به پورتال کانون پرورش فکري کودکان و نوجوانان خراسان رضوي به آدرس www. kpf-khr.ir و يا ارسال درخواست خود به پست الكترونيك [e-mail] ضمن کسب اطلاعات بيشتر، در اين رويداد نوين فرهنگي و هنري در چارچوب برنامه‌هاي نهمين جشنواره بين المللي امام رضا (ع) شرکت کنند.

اجراي «زندگي به مقدار لازم » در مشهد

نمايش‌ «زندگي به مقدار لازم«  هفته آينده در قالب اجراهاي عمومي «تئاتر براي مردم» در  مشهد اجرا مي‌شود.

نمايش  «زندگي به مقدار لازم» بخ نويسندگي و كارگرداني مسعود عقلي  از تاريخ 10 ارديبهشت ماه در سالن نوبنياد مجتمع فرهنگي هنري امام رضا (ع )  اجرا مي‌شود.

 فاطمه توانا و مهدي ضياءچمني دو بازيگر اين نمايش هستند و سميه ارقبايي طراحي گريم و محبوبه سلطاني به طراحي لباس در اين نمايش مي پردازند. انتخاب موسيقي اين نمايش  توسط مهدي  ضياءچمني و طراحي پوستر و بروشور آن را هوتسا هوشيار به عهده دارد.

مسعود عقلي نويسنده ،كارگردان و طراح صحنه اين نمايش در بيان خلاصه تئاتر((زندگي به مقدار لازم ))گفت:فرزانه و شاهين در اين نمايش زوجي هستند كه در تلاطم زندگي پر هياهوي شان براي رسيدن به آرامش تلاش مي كنند.

علاقه‌مندان مي‌توانند جهت تهيه بليط نمايش‌ها به سالن نمايش مربوطه و يا به كانون هنرمندان   و همچنين، دفتر انجمن هنرهاي نمايشي استان خراسان رضوي مراجعه كنند.لازم به ذكر است، مرحله جديد اجراهاي عمومي «تئاتر براي مردم» تا انتهاي ارديبهشت ماه  به صورت گسترده فضاي نمايشي سراسر استان خراسان رضوي را تحت پوشش قرار خواهد داد.

گفتني است، طرح اجراهاي عمومي «تئاتر براي مردم» به سفارش معاونت هنري اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان رضوي و توسط انجمن هنرهاي نمايشي استان اجرا مي‌شود كه تاكنون با استقبال هنرمندان و علاقه‌مندان به تئاتر مواجه شده است.

ازتراژدي كلنگ‌زني تا كمدي تغير مديريت و فراموشي مزمن

نگاهي به مباحث سخت‌افزاري هنري در سالي كه گذشت

عوامل مختلفي دست به دست هم مي‌دهند تا هنر، در همه زمينه‌هاي خود، به رشد و پيشرف برسد. اگر ما با شعارهاي كشف استعداد و نيز پرورش فكري هنرمندان و غيره روبرو هستيم، اين شعارهاي بسيار زيبا هيچ‌گاه در بدون وجود امكانات سخت‌افزاري هنر در شهرمان به سرانجامي نخواهد رسيد. تالارهاي نمايش، سينماها، گالري‌ها، فرهنگسراها، موزه‌ها و غيره از جمله اين امكانات هست كه با احداث و ساماندهي آنها با توجه به پتانسيل‌هاي گسترده علمي و هنري بايد توجه شود. در اين مقوله نگاهي داريم به آنچه كه در سال 89 به امكانات سخت‌افزاري هنر مشهد اضافه ‌شده يا خواهد شد و البته سالن‌هاي هنري كه از دايره فعاليت‌هاي هنري خارج شده‌ و يا خواهند شد و نيز پروژه‌هايي كه در حال احداث و نيز آماده بهروري هستند.

عدم اهميت به امكانات آموزشي

مشهد از ديرباز به عنوان پايگاهي ارزشمند در عرصه فرهنگ شناخته شده است. اگر چه تا‌كنون مشهد چهره‌اي تاريخي در زمينه هنر معرفي نكرده است، ولي خطه خراسان، هنرمندان نام‌آوري را در خود پرورش داده كه براي مركز استان هم اعتباري محسوب مي‌شود. بارگاه ملكوتي امام هشتم(ع) و حكيم بلند آوازه ايران، فردوسي به مشهد موقعيتي منحصر به فرد از نظر فرهنگي بخشيده و آن را داراي اعتبار ويژه‌اي كرده است. با وجود اين مشهد از بارزترين نماد فرهنگ و هنر يعني نهاد آموزشي هنر در مقطع دانشگاهي محروم است و حتي مراكز آموزشي و آموزشگاه‌هاي مناسبي در زمينه‌هاي مختلف هنري ندارد.

در سال 89 بيش از سال‌هاي گذشته، مباحث آموزشي هنر به‌خصوص تاسيس دانشگده هنر در مشهد در رسانه‌هاي خراسان مطرح شد. دانشگاه هنر به‌عنوان مركز راهبردي در كنار ساير نهادها مي‌تواند به تربيت افراد متخصص و ساماندهي امور هنري شهرمان كمك شاياني كند. در شهري كه بسياري از آموزشگاه‌ها و مراكز آموزش هنري، دروس هنري را به‌صورت آكادميك و پيشرفته ارائه نمي‌كنند. چون بسياري از مدرسان و متخصصان آموزش هنر، حاضر به تدريس در اين مركز كه فاقد حداقل امكانات آموزشي هستند نخواهند بود، در نتيجه به‌دليل كمبود نيروهاي آموزشي مجرب و توانمند، مديريت، ناگزير از سود بردن از همان نيروهاي اندك در پست‌هاي غيرتخصصي مي‌شوند. رشد و پيدايش هنرستان‌ها، آموزشگاه‌ها، موسسات هنرهاي تجسمي و تصويري و فرهنگي گواه بر نياز شديد مشهد به سامان‌دهي امور فرهنگي و هنري اين شهر است و مهاجرت دانشجويان براي ادامه تحصيل به تهران و تبريز و اراك و بوشهر خود نمونه‌هايي ديگر از ضرورت تاسيس دانشكده هنر در مشهد است. نبود دانشكده هنر در دانشگاه فردوسي كمبود بزرگي است كه با توجه به شرايط اين شهر بزرگ توريستي، مذهبي، خلاء وجود آن بيش از گذشته احساس مي‌شود. آنچه اين ضرورت تأسيس را دو چندان مي‌كند، نياز محيط اين شهر به تخصص‌هاي آكادميك و پژوهشي در عرصه هنر است، زيرا وجود بارگاه ملكوتي امام رضا(ع) و جلب ميليون‌ها توريستي كه هر سال به اين شهر سفر مي‌كنند ايجاب مي‌كند فضاي شهري با پشتوانه يك محيط آموزشي و پژوهشي غني در عرصه هنر، زيباتر، اصولي‌تر و منسجم‌تر از هميشه باشد.

اميدواريم اين شرايط نامناسب آموزشي، مسؤولان را ملزم به بازنگري در تصميمات آينده خود ‌كند تا با نگرش عميق‌تر، بر اساس واقعيات موجود به تأسيس دانشكده هنر در اين شهر اقدام كنند و به‌ وجود دانشكده هنر در شهر نيشابور با چند رشته محدود هنري -كه در سال 78 تاسيس شده- اكتفا نكنند. البته دانشنكده هنر نيشابور كه برخي آن را براي آموزش آكادميك هنر در خراسان رضوي كافي مي‌داند، پس از تبديل نام، به‌مجتمع آموزش عالي نيشابور، به‌تدريس در رشته‌هاي ديگري مانند فيزيك زبان انگليسي و باستان‌شناسي را هم سرلوحه كار خود نيز قرار داد. بنابراين نمي‌توان پز داشتن دانشكده هنر در خراسان را داد، هرچند در چند سال پيش طرح تبديل مجتمع فرهنگي هنري امام رضا(ع) به مجتمع آموزش عالي هنر به عنوان مقدمات دانشگاه هنر از سوي مرحوم حسان صحتي –كه در آن زمان مدير مجتمع امام رضا(ع) بود- ارائه و تا حدي هم پيگيري و نامه‌نگاري شد اما با خارج شدن او از اين سمت، بحث تاسيس اين پروژه هنري منتفي تلقي شد.

بهرحال اگر به پرورش استعدادهاي هنري شهرمان مي‌انديشيم، در يك پروژه آسيب‌شناسانه -بعد از چند سال بررسي- تاسيس دانشكده هنر را سرلوحه برنامه‌ريزي مديريتي قرار دهيم و دست به ساماندهي آموزشگاه‌هاي هنري در سطح شهر مشهد بزنيم كه برخي از آنها بيشتر شبيه بنگاه اقتصادي هستند تا يك مركز آموزش هنر.

كاهش آمفي‌تئاتر‌ها

اكنون موجودي امكانات سخت‌افزاري تئاتر مشهد، به يك سالن مي‌رسد كه حكايت از كاهش سالن‌هاي تئاتر در مشهد دارد و مابقي سالن‌هاي تئاتر در مشهد -كه هركدام متعلق به يك نهاد مي‌باشد- يا از فعاليتي در اين زمينه دور شده‌اند و يا در اين زمينه خيلي كم فروغ گشته‌اند كه در اين نوشتار به‌طور گذرا  به‌برخي از آنها خواهيم پرداخت.

تاريخ هنر اين شهر به‌خصوص تئاتر و سينما به‌ما نشان داده كه امكانات سخت‌افزاري بسيار مناسب، در بالا بردن آمار مخاطب بسيار موثر بوده و هست. مثال مهم -هرچند تكراري و كليشه‌اي- مي‌تواند روايت تالار تئاتر هلال احمر باشد و صف‌‌هاي طولاني‌اش. از آن زمان مشهد جمعيت 3برابر پيدا كرده اما تالار تئاتر هر چند افزايش پيدا كرده‌اند اما بعد از مدتي، خيلي راحت از بدنه تئاتر مشهد جدا شده‌اند.

نزديك به دوسال است مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد و تالار هنر از  ماهيت خود، اجراي نمايش جدا شده‌اند و تمام امكانات سخت‌افزاري تئاتر مشهد فقط معطوف به سالن مجتمع فرهنگي هنري امام رضا(ع) شده و اين نگران‌كننده است.

مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌ن‍ژاد كه در سال 79 با اجراي نمايش «مدماه» ‌اثر رضا صابري افتتاح شد، بعد از حدود10 سال با افتتاح تالار تئاتر مجتمع فرهنگي هنري امام رضا(ع) به‌فراموشي سپرده شد. مجتمع شهيد هاشمي‌نژاد با بيش از 400 صندلي و چند كارگاه بزرگ تمرين كه به مدت 15 سال در اجاره اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي خراسان رضوي است، قبل از موعد مقرر، متاسفانه از مسير توليد و اجراهاي تئاتر مشهد خارج شد و تئاتر اين شهر با تمام مشكلاتي كه درخصوص كمبود سالن‌ تئاتر دارد، اين امكان را از دست داد. بدون شك وجود اين سالن تئاتر در اين دهه گذشته خدمات بسياري را در زمينه فرهنگي به مردم منطقه طلاب داشته است. اين مجتمع تا 5 سال ديگر بخوبي مي‌تواند مشكل تئاتر مشهد را مناطق جنوبي شهر مشهد  و تاحدودي محروم –از جهت كمبود امكانات فرهنگي و هنري- دور كند. مجتمع فرهنگي هنري شهيد هاشمي‌نژاد و نيز فرهنگسراي غدير با هدف محروميت‌زاديي تاسيس شده است. به‌جرات مي‌توان گفت كه سالن تئاتر مجتمع غدير از پايگاه‌هاي فعال تئاتر در آن منطقه شهري است كه همواره براي اجراي تئاتر با استقبال بي‌نظيري مواجه بوده است.

يكي ديگر از نكات عجيب تئاتر مشهد در سال گذشته، گرفتن تالار كوچك هنر بود كه با كوچ كانون هنرمندان خراسان به مجتمع امام رضا(ع)، از بدنه تئاتر مشهد جدا شد. نتيجه كار اين شد كه اين هنر از يك‌سري توليدات با شيوه‌هاي خاص جدا شود. اين تالار مكاني براي تمرينات و اجراي نمايش و نيز برگزاري جشنواره‌هاي مختلفي چون نمايشنامه‌خواني بود كه الآن نيست و واقعا جاي اين‌گونه سالن در تئاتر مشهد خالي است. هر چند 2 سال است كه مديران هنري شهر قول افتتاح بلك‌باكسي را در مجتمع امام رضا(ع) داده‌اند و قرار بود در آبان‌ماه امسال در جشنواره بيستم تئاتر استاني افتتاح شود اما يك دفعه به مشكلات برقي و يا نداشتن درب خروجي و از اين موارد مواجه شد. اميدواريم اين سالن كوچك تئاتر مشهد كه مكان مناسبي براي بسياري از نمايش‌ها با يك سري شيوه‌هاي اجرايي است، زودي افتتاح شود.

بنابراين نمي‌دانيم گرفتن سالن تئاتر مجتمع شهيد هاشمي‌نژاد و تالار هنر از تئاتر مشهد  با هدف محرميت‌زايي صورت گرفته يا محروميت‌زدايي؟ البته اين محروميت اكنون در تئاتر مشهد به صفر نرسيده است و با وجود تالار نوبنياد مجتمع امام رضا(ع) هنوز اجراي تئاتر در مشهد وجود دارد. هرچند رئيس سابق انجمن هنرهاي نمايشي خراسان رضوي در چند سال گذشته آن‌را تئاتر شهر مشهد ناميد، ولي مي‌دانيم «تئاتر شهر» عنوان بزرگي است كه حداقل بايد داراي سه يا چهار سالن تئاتر باشد. بهرحال اين سالن تئاتر هم براي تئاتر مشهد نعمت بزرگي محسوب مي‌شود و اميدواريم در سال آينده به شكل ظاهري سالن انتظار آن اهميت داده شود.

همچنين جهاد دانشگاهي يا همان دانشكده ادبيات از گذشته -تا حدي- تاكنون به روند رو به رشد مسير از آموزش تا مراحل توليد واجرا در تمامي زمينه‌هاي هنري نقش و نيز تاثير به‌سزايي داشته و سالن دو طبقه‌اي فردوسي يكي از پاتوق‌هاي تئاتر مشهد به‌شمار مي‌آمده است. گروه تئاتر «آپادانا» يكي از گروه‌هاي بسيار فعال در تئاتر قبل از انقلاب محسوب مي‌شد كه با وجود هنرمندان توانمندي چون داريوش ارجمند، محمد مطيع و خسرو هوشيار و با حمايت‌هاي دكتر علي شريعتي، آثار ارزنده‌اي چون «بارديگر ابوذر» را در همين سالن فردوسي به‌روي صحنه برده‌اند كه از آثار ماندگار در تئاتر مذهبي مشهد به حساب مي‌آيد.

بهرحال تاريخ تئاتر مشهد، شور و نشاط تئاتر در تالار فردوسي جهاد دانشگاهي آن زمان را از حافظه خود پاك نخواهد كرد، هرچند با توجه به‌اينكه چند نمايش از كمال‌الدين غراب در اين مكان به روي صحنه رفت اما ديگر از آن حال هواي تئاتر آن زمان در جهاد دانشگاهي كنوني هيچ خبري نيست.

يكي ديگر از سالن‌هاي فعال سال‌گذشته، آمفي تئاتر پرديس دانشگاه فردوسي بود كه هرگاه كانون تئاترش قوي كار كرده، صندلي‌هاي اين سالن كمتر خاك خورده است. در سال 89 به‌غير از چند نمايش مانند «خوان هشتم» اثري در اين سالن نرفت. هرزمان دانشگاه تئاتري براي اجرا داشته، مخاطب بسياري هم داشته است. مخاطب علاقه‌مندي كه همواره تئاتر حرفه‌اي مشهد حسرت داشتن آن‌را مي‌كشد.

مجتمع فرهنگي هنري امام خميني(ره) با تاسيس كانون تئاتر و فيلم و برگزاري برنامه‌هاي پرمخاطبي چون شب‌هاي تئاتر كه مخاطب بسياري را به سالن تئاترش مي‌كشاند –به‌دلايلي كه ما هم آنها را نمي‌دانيم- متوقف شد و ديگر از آن همه شور و نشاط خبري نيست. همچنين مديريت اين مجتمع به كمك موسسه آفرينش‌‌هاي هنري استان قدس رضوي و نيز كانون فكري و پرورشي كودكان و نوجوانان در آخرين روزهاي اسفند‌ماه 88 مبادرت به برگزاري جشنواره تئاتر كودك و نوجوان در سطح شهر مشهد كرد و با شعار كشوري شدن اين جشنواره، داشت خود را به‌عنوان پايگاه تئاتر كوك و نوجوان مطرح مي‌كرد كه اين مهم با برگزار نشدن دوره دومش در سال 89، به‌عنوان يك طرح ناكام به خورجين طرح و برنامه‌هاي ناكام ديگر هنري اين شهر پيوست. شايد دليل اين موضوع، به‌ تغيير مديريت در موسسه آفرينش‌هاي هنري آستان قدس رضوي و كانون فكري و پرورشي كودكان و نوجوانان خراسان رضوي در سال 89 برگردد. اما در اين راستا شهرداري مشهد كه در اين چند سال گذشته نشان داده كه به تئاتر بسيار علاقه‌مند است، سالن شهرآينده تئاتر را -در مجتمع كوهسنگي- را به تئاتر كودك اختصاص داد و در اين عرصه سرمايه‌گذاري كرد. هرچند اجراهاي اين سالن در نيمه دوم به همان دليل تغيير مديريت- افت كرد و ديگر از آن تبليغات گسترده و سالن‌هاي پرمخاطب خبري نبود. هنر فرهنگ‌ساز تئاتر براي تربيت نسل آينده و ايجاد فرهنگ تئاتربيني در آنها، نيازمند سالن‌اختصاصي و البته دائمي براي تئاتر كودك و نوجوان براي شهرمان است. هرچند در سال 88 و تا حدودي 89 تماشاخانه اشراق از سالن‌هاي حوزه هنري خراسان رضوي به تئاتر كودك به‌صورت منظم و مستمر مي‌پرداخت كه آن به دلايل كوچك بودن سالن و نداشتن نور مناسب در اين‌رابطه كم فروغ شد. در سال 89 بارها سخن از تغيير كاربري سالن اشراق به سالن تئاتر به‌ميان آمد كه با توجه به موقعيت مكاني‌بسيار عالي‌اش مي‌توانست يك پايگاه بسيار قوي در توليد و اجراي تئاتر در مشهد باشد اما اين مهم باز تحقق نيافت. اما از حق نگذريم اين تماشاخانه، پاتوق هفتگي‌اش را در اين سالن راه انداخت و خوانش نمايشنامه و اجراي يك‌سري نمايش‌هاي كم حجم تر و كم دكور ترا اجرا كرد تا مخاطب خود را بعد از برگزاري بيش از 3 سال هنوز داشته باشد. نكته جالب توجه اينكه؛ تالار نور كه سالن اجتماعات است و مناسب برگزاري همايش‌هاست، امسال براي اولين بار يك تئاتري مذهبي را حمايت كرد و به‌روي صحنه برد.

در پايان اين بحث به مديران هنري مشهد پيشنهاد مي‌كنيم تا ‌مانند تئاتر پايتخت نام هر سالن را به‌ نام يك هنرمند بزرگ تئاتر مشهد - براي ارج‌ نهادن به زحمات آنان-  نام‌گذاري كنند.

سال نوسازي و احداث سينماها

اگر در تاريخ سينماي كشور هم توروقي داشته باشيم، نمي‌توانيم از جايگاه سينماي مشهد -هم از لحاظ نرم‌افزاري و هم از لحاظ سخت افزاري آن- بگذريم. همين نكته  براي اين ادعا كافي است كه اولين فيلم ايراني به نام «آبي و رابي» ساخته ميرازا ابراهيم صحاف باشي، هنرمند  مشهدي بود كه هم‌اكنون در باغ نادري به خاك سپرده شده است. همچنين مشهد در فضاهاي سينمايي نيز پيشرو بوده است. كتاب صدسال سينما در مشهد كه در سال 89 منتشر شد، به خوبي تاريخ اين فضاها را در مشهد تشريح كرده است.

سينما هويزه يا همان سينما «دياموند» سابق اولين سينماي مشهد و از قديمي‌ترين سينماهاي كشور به‌شمار مي‌آيد. اين سينما هرچند در تغير صداي سينما تعمييرات اساسي كرده اما در بخش‌هاي ديگر هنوز تعميراتي صورت نگرفته است. هرچند روزنامه‌ها در نيمه شهريورماه امسال خبر آماده شدن طرح ساخت ۵ سالن سينما با امکانات و تجهيزات مدرن در مجتمع سينمايي هويزه را دادند. بنابراين با گرفتن مابقي بودجه عمليات نوسازي اين سينما در سال 90 آغاز خواهد شد.

سينماهاي ديگر هم از لحاظ شكل از وضعيت مناسبي برخوردار نيستند. سينماي پرفروش آفريقا بخاطر دكوراسيون چوبي‌اش خطر آتش‌سوزي تهديدش مي‌كند و مابقي سينماها هم از صندلي‌هاي مناسب و امكانات مناسب ديگري برخوردار نيستند.

اما يكي از اتفاقات هنري سال 89، راه‌اندازي مجدد مجتمع سينمايي پرديس به‌عنوان بزرگ‌ترين پروژه سينمايي شمال‌شرق كشور بعد از 11 سال بود.

اين مجتمع سينمايي داراي 6سالن نمايش است. از اين سالن‌ها، 1سالن اختصاصي كودك و نوجوان،1 سالن نمايشي فيلم‌هاي خارجي و 4سالن نمايش مجهز به آخرين سيستم‌هاي نمايشي است و قابليت اكران كشوري همزمان 4فيلم را دارد. ظرفيت 4سالن هر كدام 300صندلي و ظرفيت 2سالن 1500 صندلي است.

برگزاري جشنواره فيلم فجر با 20 اثر جديد از سينماي ايران در سرماي سرد زمستان يخ بي‌‌تماشاگري سينماهاي ما را حدي آب كرد و قرار بود با مراسم اختتاميه اين جشنواره، سالن سينمايي شهيد اصغرزاده -در مجتمع فرهنگي هنري امام رضا(ع)- افتتاح شود اما اين بار بدون اين‌كه مديري جابجا شود، بدقولي صورت گرفت. به‌هرحال افتتاح اين سالن شيك و مجهز مي‌تواند در اكران فيلم‌هاي بومي مشهد و استان به روند فيلم‌سازي در شهرمان كمك كند.

1 +13 نگارخانه

در كلان شهر مذهبي مشهد 13 نگارخانه وجود دارد كه با توجه به‌گستردگي شهر مشهد -هم از لحاظ وسعت و هم از لحاظ جمعيت- و نيز با توجه به وجود آموزشگاه‌هاي آزاد هنري و حضور طيف وسيع هنرمندان تجسمي و برگزاري جشنواره هنرهاي تجسمي ، ضرورت و نياز اين‌گونه مكان براي به تماشا گذاشتن آثار هنرمندان، بيشتر از گذشته حساس مي‌شود. لذا شهر مشهد، با توجه به اينكه نگارخانه‌هاي موجود در يك فضاي جغرافياي مشهد متمركز شده‌اند، نگارخانه‌هاي ديگري را در تمام نقاط شهري نياز دارد.

اتفاق مهم سال 89، در اين زمينه، افتتاح نگارخانه سلطانعلي مشهدي در چارسوق هنر توسط مديريت هنري شهرداري مشهد بود كه زمزمه‌هايي به گوش مي‌رسد كه يك نگارخانه ديگر در اين چارسوق به جمع نگارخانه‌هاي مشهد اضافه گردد.

بهرحال نام‌گذاري نگارخانه‌ها به نام هنرمندان مشهدي در رشته‌هاي مختلف هنري از اقدامات شايسته مديران هنري شهرمان است.

همچنين در پايان اين بحث مي‌توان به تعمير و نوسازي نگارخانه اشراق در سال 89 اشاره كرد.

...و در نهايت چند پيشنهاد

پيشنهاد مي‌كنيم كه مديران هنري مشهد در سال نود تكليف و وضعيت مجتمع فرهنگي هنري بزرگي كه در آخر خيابان طالقاني در رضا شهر كه كلنگ آن در 7 سال پيش خورده است، مشخص كنند كه آن پروژه بزرگ اكنون در چه حالي است و ديگر اينكه پيشنهاد مي‌كنيم در زمان تخصيص بودجه از 200 ميليارد تومان بودجه فرهنگي، كمبود امكانات سخت‌افزاري هنر در شهرمان را هم فراموش نكنند.